Mężczyzna powinien być pantoflarzem. Pantoflarstwo przystoi mężczyźnie. Mężczyzna powinien ulegać kobiecie nie z braku siły, tylko z jej nadmiaru. Jak King Kong.



Z Notatek kryzysowych Józefa Kołobrzeskiego

Za miastem oglądali nocne niebo przez teleskop. - Galaktyka spiralna - powiedział do niej cicho, prawie szeptem, jakby się bał, że spłoszy gwiazdy. - Popatrz, kubek w kubek jak nasza Droga Mleczna. Jak na nią spojrzeć gołym okiem, wygląda jak zwykła gwiazda. A roją się w niej takich gwiazd miliardy. - Rozśmieszyło go to, co powiedział. Ją także to rozśmieszyło. I może rozśmieszyło ich coś jeszcze, czego nie nazwali. Spojrzeli na siebie. Byli tak blisko, twarz przy twarzy, tak blisko, jak te gwiazdy były daleko. Parsknęli śmiechem, głupim, mądrym. A gwiazdy i galaktyki, te sączące się z nieba krople poezji kosmicznej, komicznej, niespłoszone trwały na swoich miejscach.

Nie wiem, jaka jest różnica między nukleotydem a nukleozydem. Nie mam nawet pojęcia o kwasie adezynodifosforowym, adezynotrifosforowym, adezynomonofosforowym. Co ze mnie za człowiek, jeśli nie wiem tylu rzeczy, jeśli nie wiem wszystkiego? Jestem głupcem zwielokrotnionym, głupcem w każdej dziedzinie, o której nic nie wiem. Wszechświat mojej niewiedzy „ogarnia mnie i pochłania jak punkt", a ja swoim umysłem jego nie ogarniam.


Spotkałem niedawno znajomego nauczyciela ze szkoły, z której mnie po sześciomiesięcznej próbie wykopano. Zapytał, jak leci. Kiedy usłyszał, że nie jest zbyt wesoło, a wiedział, że przedtem też nie było, zapytał, czy ja myślę o przyszłości. Miałem na to gotową odpowiedź, ponieważ sam sobie to pytanie wielokrotnie zadawałem. Ale udałem, że się namyślam. „Ja nie mam przyszłości - powiedziałem. - Przede mną jest ściana. W ogóle nie myślę o przyszłości w takich kategoriach". - Tu wskazałem na dziecinny wózek z ulokowaną w nim przyszłością narodu, zasługą najprawdopodobniej lędźwi mego kolegi po fachu. „Spłodzić syna, wybudować dom, posadzić drzewo - to już nie dla mnie - powiedziałem. - Moją ambicją jest dowlec się, doczołgać do grobu, od którego mnie dzieli niestety chyba duży dystans - znaleźć na to siłę w sobie i środki materialne." A potem pomyślałem tylko: „Niejeden mający przyszłość mógłby mi pozazdrościć tego, co ja mam". Albowiem, jak powiada Lec: „Otyli żyją krócej. Ale jedzą dłużej". Coś za coś.

Słabość tytanów. Jest coś takiego. Taki Atlas dźwigający sklepienie niebieskie. Całą jego siłę pochłania tytaniczna praca. Atlas nie ma nad sobą pana, ale jest niewolnikiem. Niewolnikiem samego siebie, swojej pracy, wewnętrznego przymusu jej wykonywania, swojej siły, która umożliwia mu jej wykonywanie. Gdyby nie ta siła i nieprzeparta wola spożytkowania jej w tytanicznej pracy, Atlas byłby wolny. Prometeusz, Herakles, Samson, Chrystus, Konrad... i inni. Wszyscy oni są słabi z powodu swojej siły, uwięzieni są w swojej tytanicznej pracy, w swojej walce. Wśród nich występują także tytani dźwigający absurd, zupełnie jak Atlas niebieskie sklepienie. Silni są, bo potrafią absurd dźwigać. Słabi są, bo absurdu nie dźwigać nie potrafią. I tak, tracą siłę i czas, gdy inni obok absurdu przechodzą, głowy sobie nim nie zaprzątając ani rąk nie trudząc.

Mężczyzna powinien być pantoflarzem. Pantoflarstwo przystoi mężczyźnie. Mężczyzna powinien ulegać kobiecie nie z braku siły, tylko z jej nadmiaru. Jak King Kong. Powinien jej ulegać w tysiącu i jeden drobiazgach, z których składa się życie. Ale nie powinien pytać, czy ma wyruszyć na odsiecz Wiednia. O ile mi wiadomo, pantoflarz Sobieski o to Marysieńki nie pytał. Prawdziwy mężczyzna to siłacz-pantoflarz, a nie maczo - maczo to ciota.

Co to jest sucze spojrzenie? Jeżeli niewiasta spojrzy na ciebie suczo, nie musi to oznaczać, że wpadłeś jej w oko. Ale oznacza to, że raczyła dostrzec w tobie mężczyznę i nie pogardziłaby tobą na bezludnej wyspie. Jeżeli natomiast niewiasta suczym spojrzeniem cię nie obdarzy, nie łypnie suczo oczkiem ni razu, znaczy, że nawet na bezludnej wyspie by tobą pogardziła. Chwała więc suczym spojrzeniom! Wszystko pięknie, ale grozą nieraz człeka przejmuje myśl, że jakaś niewiasta suczo mu się z początku przygląda, bada i ocenia, a następnie wnioski wyciąga okrutne! A bezludnej wyspy jak nie było, tak nie ma!


Dzieciństwo ma swoje radości, jakich nie zna wiek dojrzały, radości pierwszych wtajemniczeń, odkrywania nowych „lądów". Dzieciństwo ma także swoje smutki, jakich wiek dojrzały nie zna. Nigdy później czytanie książek nie smakuje tak jak w dzieciństwie, mimo że czyta się mądrzej, czyta się książki, przez które nie przebrnęłoby się będąc dzieckiem. Nigdy też później literatury nie przeżywa się tak intensywnie, tak czasem boleśnie. Tak oto literatura, rzecz śmiesznie błaha i śmiertelnie poważna zarazem, trafia do dziecka, swego idealnego odbiorcy, dla którego nie ma w niej żadnych sprzeczności.

Pierwszorzędną cechą płciową, odróżniającą kobietę od mężczyzny, jest jej płacz. Pozostałe wydają się przy niej mało znaczącymi drobiażdżkami. Wszystkie one płaczą, na zawołanie, na każdą okazję, nie tylko zwiewne rusałki, ale też kobiety silne, przebojowe, zmotoryzowane, wojowniczki szos, którym nie straszne polskie drogi, kobiety interesu, kobiety władzy trzęsące państwami, ministerstwami, kulturystki, siłaczki łamiące podkowy - płaczą z byle powodu, gdy tylko coś nie jest po ich myśli, gdy złamią paznokieć, nawet kobieta komandos będzie chlipać, gdy jej się nóż na gardle wroga omsknie tak, że ten zdąży jeszcze krzyknąć, beknąć czy też pierdnąć nie w porę.

„Za dobro, co ja robię za dobro?, za dobro nagradzam, tak?, za dobro nagradzam, tak, a za zło, za zło, za zło... karzę!, dobrze, tylko spokojnie, tu nie wolno się pomylić, tu trzeba być precyzyjnym, a więc tak, za dobro, za dobro, za dobro, i uciekło mi!, cholera!, za dobro, co za dobro?, za zło, za zło, chwilka, chwilka i sobie przypomnę, bo to tyle spraw na głowie, a tu się domagają, jak oni się domagają, jak narzekają, jak proszą, aż mi czasem głupio, jak to było?, za dobro, za zło, miewam takie czasem zatory, zaćmienia, w końcu tyle lat, w moim wieku, może się przytrafić, a ja tak za karę sobie to zadanie obmyśliłem, przepisz sto razy, za karę?, bo ja wiem, czy za karę, niech będzie, że za karę, za karę i dla, dla... czegoś tam, no to będę zaraz przepisywał, ale najpierw... za dobro, za dobro... nagradzam!, nagradzam!, tak!, nagradzam!, za dobro, a za zło?, a za zło?, co ja robię za zło?, za zło to ja, to ja - karzę!, oczywiście!, karzę!, jeszcze raz, za dobro nagradzam, teraz już będzie dobrze, za zło karzę, za dobro nagradzam, za zło karzę, za dobro nagradzam, za zło karzę, teraz już pójdzie, no to piszemy, za dobro karzę, za zło nagradzam..."

Uwierz, religia to sama prawda. Jak to, że 19 zł 99 gr jest mniejszą ceną niż 20 zł!

W opowiadaniu R. Sheckleya pewien człowiek rozpacza nad swoim życiem, bo nie wie, po co żyje. Tak się składa, że w tym czasie statek kosmiczny obcej cywilizacji ląduje na Ziemi z powodu awarii. Zepsuł mu się jeden z członów, tak zwany Popychacz, który był zarazem członkiem załogi - załogę statku stanowiły bowiem poszczególne jego człony. Kolektyw kosmitów odnajduje owego cierpiącego na poczucie bezsensu człowieczynę i jako wyjątkowemu egzemplarzowi ludzkiemu, z racji tego, że jest identyczny jak uszkodzona część ich statku, proponuje mu przyłączenie się do załogi i wspólny dalszy rejs. Ziemianin godzi się, bo nie ma nic lepszego do roboty, ale nie jest pewny, czy podoła zadaniu, nie ma bowiem pojęcia, na czym polegają obowiązki Popychacza. Kiedy jednak dołącza do reszty załogi i zajmuje miejsce Popychacza, wszystko staje się jasne, jasne stają się zasady działania technicznego kuriozum, jasny staje się sens i cel jego życia, i nowy Popychacz - jakby całe życie nic innego nie robił - popycha.

...Ja też żyłem po to, by kogoś popchnąć we właściwym kierunku - i popchnąłem. Sam jednak nie zabrałem się w podróż.

Adam Boberski
adam.boberski@aol.pl

• « poprz.
• nast. »