Wiersz zaś jest marny, nawet jak na Grassa, który trochę wierszy napisał, chociażby z tego powodu, że jest wypowiedzią deklaratywną, jednoznaczną i nie posiada żadnej z cech, jakiej można by oczekiwać od mowy wiązanej. Brak mu wizji, metafory, skrótu, syntezy (np. poprzez trafny obraz). Nie wiadomo też czy poprzez skrótową formę czy ze szczerej ignorancji tekst prześlizguje się nad złożonymi zagadnieniami polityki, techniki i nauki jednozdaniowo kreśląc jakiś szkic grubą kreską. Można by zapytać, dlaczego ostrze wymierzone zostaje w Izrael a nie Pakistan, Indie, Chiny, Koreę Północną czy RPA, które też mają broń jądrową. Albo zapytać o samo sedno - dlaczego samo posiadanie broni jądrowej przez jakieś państwo ma zwiększać lub zmniejszać bezpieczeństwo świata a nie wieloletnia praktyka współistnienia tego państwa na arenie międzynarodowej - tego też w wierszu się nie tłumaczy ani nie wyjaśnia. Przypomina mi się tutaj lektura książki Martina van Crevelda "Zmienne oblicze wojny - od Marny do Iraku". Podejście Crevelda pozbawione jest bojaźni i respektu dla utwierdzonych norm i ocen poszczególnych zdarzeń i procesów historycznych. Niektóre tezy Crevelda brzmią wręcz heretycko, na przykład ta, że proliferacja broni atomowej przyczynia się do wzrostu (a nie spadku) przewidywalności, a zatem i bezpieczeństwa danego państwa a dowodzi tego na przykładzie Indii i Pakistanu a także Izraela (tak, tak Panie Grass), które prowadzą o wiele bardziej wstrzemięźliwa politykę angażowania się w otwarte konflikty zbrojne niż w czasie gdy broni atomowej nie posiadały.