12 grudnia 2011 r. dotarła do Polski szokująca wiadomość o przedwczesnej śmierci Piotra Dudkina - największego brzeskiego globtrotera. Piotrka wszyscy niby znali, choć - jestem o tym święcie przekonany - nie do końca. Co do jednego musimy być zgodni: Piotrowe wyczyny podziwialiśmy i troszkę mu zazdrościliśmy. Był absolutnie zwykłym człowiekiem, do tego stopnia szarym, że okazywał się być kimś niezwykłym. Pięknie Piotra pożegnał jeden z internautów zamieszczając niepospolity wpis pod tekstem Jemu poświęconym. Ażeby wątek przypomnieć należy wiadomość rozwinąć. Kliknijmy... zróbmy to dla śp. Piotra.

 

...
Napisane przez taju, 13 grudnia, 2011 Piotr miał śmierć godną prawdziwego podróżnika i wędrowca, na kolejnej egzotycznej wyprawie, tam gdzie czuł się najlepiej, z dala od domu, wśród obcych - ale myślę życzliwych mu ludzi. Cześć Jego pamięci!

O Piotrze sporo już napisałem i teraz nie pora na kolejne popisy. Uspokajam. Zainteresowanych, pragnącym więcej wspomnień i szczegółów do zakładki "reportaże"..

Jeśli dzisiaj zechciałem zastanowić się, jakim człowiekiem był śp. Piotr, nie spróbuję dobierać specjalnych słów. Przytoczę prozaiczną anegdotę w stylu i w klimacie Dudkinowym.

Pewnego popołudnia do sklepu Grażynki wpada (oczywiście na legendarnym rowerze) zziajany Piotrek Dudkin z kolejną ofertą wycieczkową. Zastaje kobietę zakatarzoną i po uszy zakopaną w biznesowych problemach. Wysłuchał, że potencjalna turystka jest mocno podziębiona i pragnie jednego: doczekać zamknięcia sklepu.

I w zasadzie na tym banalna sytuacja powinna się zakończyć.

Grażyna powoli zbiera się do domu i...? Piotrek ?niespodziewanie" wraca z całą domową apteczką: propolis, soczek, miód i coś na ?cudowne ocalenie". Wniebowzięta Grażka natychmiast zdrowieje! Ludzie - cud! Bez wahania zapisała się na kolejną wycieczkę i była to Kuba - wyspa, jak wulkan gorąca.

W karaibskim ciepełku anegdotę zanotowałem. Niestety, Piotra już przy tym nie było. A cudowne ocalenie? Piotrze: dziękujemy... pamiętamy... trzeźwiejemy...

Piotr Dudkin zmarł 9 grudnia 2011 r. w szpitalu w Harar, w miejscowości leżącej na wschód od Addis Abeby (Etiopia), będąc w drodze do Rogu Afryki - Dżibuti.

Dosyć daremnych słów. Pokażę dwadzieścia jeden (niezwykle zwykłych) zdjęć z Niezwykłym Piotrem w roli głównej, jakie pstryknąłem podczas sześciotygodniowej wyprawy do Indochin na przełomie września/października 2011 r.

 

Cóż, niebawem miało się okazać, że towarzyszyłem Piotrowi w ostatniej szczęśliwej eskapadzie.