Liczi chińskie, zwane także śliwką chińską lub bliźniarką smaczną, to gatunek drzew tropikalnych z rodziny mydleńcowatych. Pochodzi z rejonu Kambodży, Wietnamu i Filipin, ale jest uprawiany w wielu krajach o ciepłym klimacie.
Pierwsze wzmianki o tym owocu pochodzą z IV wieku, już wtedy był on cenionym łakociem w Państwie Środka.
Owoc liczi jest mały, z kolczastą twardą skórką, w kształcie kulistym lub lekko stożkowatym, z wyglądu trochę przypominający malinę lub truskawkę. Charakteryzuje się łagodnym słodko-kwaśnym smakiem, biało-perłowym, galaretkowatym miąższem i dużą pestką.
Przysmak cesarzy
Chropowate kulki pachnące różami były przysmakiem chińskich cesarzy, którzy uważali, że świeże liczi dodają im sił i poprawiają nastrój. Kłopot polegał na tym, że dwór cesarski leżał na północy, a drzewa liczi hodowano na południu, a owoc oderwany od gałązki psuje się błyskawicznie i w temperaturze pokojowej już po dwóch dobach traci smak i aromat. Dlatego zaufani kurierzy pędzili konno, bez wytchnienia dniem i nocą i przywozili liczi dla swoich władców, a bezpieczeństwo takiego transportu było sprawą wagi państwowej. Bez liczi władcy wpadali w zły nastrój i stawali się mniej odporni na infekcje. Dzisiaj owoc ten nadal uchodzi za skarb, a jego uprawa, zaliczana do podstawowych w sadownictwie chińskim.
Pierwszym Europejczykiem, który opisał liczi, był polski jezuita Michał Boym, w swojej Florze sinensis.
Czytaj więcej na Silk Road Poland
